Παραδοσιακοί κήποι μπροστά σε ένα ιστορικό σπίτι

Ο Robb Nestor και ο Bill Reynolds είδαν περισσότερα από 200 σπίτια πριν αγοράσουν μια αποικιακή καμινάδα του 1732 σε 11 παρθένα στρέμματα στο Κονέκτικατ. «Ήθελα πολύ ένα «δωμάτιο κήπου», οπότε συνεχίσαμε να ψάχνουμε για ένα σπίτι με σπίτι και μετά συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να το δημιουργήσουμε μόνοι μας», λέει ο Robb. «Όταν βρήκαμε το ακίνητο, ξέραμε ότι αυτό ήταν. Μας έκανε έκκληση. είδαμε τις δυνατότητές του».

Όταν ξεκίνησαν την αναζήτησή τους για ένα σπίτι ευγηρίας, το ζευγάρι ζούσε στην Ατλάντα, όπου ο Robb ήταν ιδιοκτήτης μιας επιτυχημένης επιχείρησης σχεδιασμού τοπίου. Στην αρχή έψαξαν στη Τζόρτζια και στο Τενεσί, μέχρι που ο Μπιλ βρήκε το βιβλίο Το δωμάτιο στον κήπο: φέρνοντας τη φύση σε εσωτερικούς χώρους, του Timothy Mawson. Το βιβλίο δείχνει πολλές σκηνές από το Κονέκτικατ. Το ζευγάρι το βρήκε τόσο ελκυστικό που κατευθύνθηκαν βόρεια στην πατρίδα του Ρομπ αναζητώντας τοποθεσίες από το βιβλίο. «Αυτό το βιβλίο μας πήγε στο Κονέκτικατ και στο σπίτι μας», λέει ο Μπιλ.

Σε μια περίοδο τριών ετών, οι δυο τους μετακινούνταν από τη Τζόρτζια στο Κονέκτικατ τα Σαββατοκύριακα, κάθε φορά πακετάροντας ένα φορτηγό 26 ποδιών με φυτικά υλικά, στολίδια κήπου και εσωτερικά έπιπλα. «Ήταν 16 ώρες με το αυτοκίνητο από εκεί και πίσω, αλλά το θετικό ήταν ότι είχαμε τον χρόνο να μιλήσουμε για τον κήπο», λέει ο Bill.

«Και βλέποντας το μέρος με φρέσκα μάτια κάθε φορά που επιστρέφαμε, μας έδωσε μια καλύτερη ιδέα για το τι θέλαμε, τι λειτούργησε και τι όχι», προσθέτει ο Robb.

Το όραμα για τον κήπο, που τώρα ρέει απρόσκοπτα από τον ένα χώρο στον άλλο σε τρία καλλιεργημένα στρέμματα, ξεκίνησε με τον Πολυετή Κήπο. Τοποθέτησαν ένα σιντριβάνι στο κέντρο ως σημείο εστίασης, επειδή το σπίτι έχει θέα σε αυτό το κομμάτι γης. Γύρω του αναπτύχθηκαν οι υπόλοιποι κήποι. «Θέλαμε κάτι κομψό εκεί. Μετά από αυτό, όλα τα άλλα μπήκαν στη θέση τους», λέει ο Robb.

Το ζευγάρι δεν έμεινε σε ένα σταθερό σχέδιο κήπου. Αντίθετα, αφήνουν τον κήπο να αναπτυχθεί οργανικά και δημιουργικά. Ωστόσο, καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας φρόντισαν ότι η επίσημη δομή δεν θα υπερίσχυε την απλότητα της παλιάς αγροικίας.

«Δεν έχουμε καταγράψει τα πάντα. Δεν τα θέλαμε όλα σε έναν άξονα», λέει ο Robb. «Στο τέλος, επεκτείναμε το σπίτι του κήπου και δημιουργήσαμε έναν κήπο με εσπεριδοειδή. Για να το εξισορροπήσουμε, προσθέσαμε τον Λευκό Κήπο, που είχε ως αποτέλεσμα μια άλλη γραμμική σύνδεση.»

Ο Μπιλ είναι ένας αυτοαποκαλούμενος «απογοητευμένος αρχιτέκτονας» και λάτρης της εσωτερικής διακόσμησης. Όταν σχεδίασε βοηθητικά κτίρια, συμπεριλαμβανομένου του The Temple, ενός εποχιακού νεοκλασικού ξενώνα για οικεία συνάθροιση, τήρησε τις ίδιες αρχές που είχαν εφαρμόσει στον κήπο. Το κτίριο έχει κλασικό στιλ αλλά όχι πολύ δομημένο, διατηρώντας το σε αρμονία με το περιβάλλον του.

Το ζευγάρι περνά πολλές αφοσιωμένες και απολαυστικές ώρες φροντίζοντας και φροντίζοντας τον κήπο του, υποστηρίζοντας ότι έχει εμμονή με αυτόν. Ο Μπιλ, που μεγάλωσε στη Τζόρτζια και απολάμβανε τον κήπο των παππούδων του, βλέπει τη «συντήρηση» ως πάθος και όχι ως αγγαρεία. Εκτιμά να έχει μια δημιουργική διέξοδο. «Γνώρισα τον Ρομπ όταν ήμουν στον κλάδο της φιλοξενίας», θυμάται ο Μπιλ. «Είχαμε ένα θερμοκήπιο σε ένα από τα εστιατόριά μας και ο Ρομπ φρόντιζε τα φυτά εκεί, έτσι τα φυτά μας έφεραν κοντά».

Για τον Robb, η ευχαρίστηση προέρχεται από το σχεδιασμό, αλλά και από το να βιώνει την αλλαγή της εμφάνισης του κήπου. «Είναι ικανοποιητικό όταν κάνεις καλά τη δουλειά σου και μπορείς να καθίσεις και να το εκτιμήσεις. Σαν να είσαι συγγραφέας ή ζωγράφος», λέει.

Μπορεί να σου αρέσει επίσης: